Wirtual Monster Yaoi

Jęczał głośno i poruszał się w jego rytmie, myślał, że to nie możliwe, a jednak ogarnęła go jeszcze większa rozkosz, kiedy chłopak doszedł a wciąż się w nim poruszał.
Tak jego Eliot potrafił zaskakiwać na każdym kroku, nawet gdy wydawało się, że już zdążył go dobrze poznać, to wciąż było coś nowego, monotonia życia była przy nim nie możliwa, co dostarczało mu urozmaicenia w jego długim życiu demona.
Odstępował od wszystkich reguł, zasad i kanonów którymi kierowali się wiedźmini. Był zupełnie różny pod każdym względem od tej zgrai uganiającej się za ghulami i bazyliszkami. Nawet jego moc i styl walki się różniły. Zwykli wiedźmini posługiwali się prostymi Znakami i to tylko kilkoma, on natomiast opanował magię w znacznie większym stopniu. Potrafił inkantować zaklęcia, odczytywać wróżby... jego poruszanie się podczas walki też było inne, nie był to wystudiowany taniec parad i piruetów, owszem był równie efektowny, ale było w nim więcej gracji niż tylko zwinność, szybkość czy siła. Imponował mu w każdym calu.

Jęczał i mruczał na przemian, pazurami darł pościel czując, że jest coraz bliżej spełnianie i w końcu doszedł z krzykiem pomieszanym z jękiem. Opadł, na łóżko dysząc ciężko, tylko on był zdolny doprowadzić go do takiego stanu- błogiego zmęczenia. Spojrzał na niego nie podnosząc nawet głowy a na jego ustach błąkał się blady uśmiech.
- Nawet nie wiesz jak mi tego brakowało.- wypowiedział cicho. Pomimo tej długiej przerwy, nie zdradził go ani razu, choć okazję miał nie jedną. Wciąż jednak czuł się z nim związany i nie potrafił tego zrobić. Tam gdzie przebywał, próbowano go nawet zgwałcić, ale i to się nie udało.

Wpatrywał się w jego piękne oczy, które tak ukochał. Czuł się szczęśliwy jak jeszcze nigdy przedtem.
Przytrzymał jego dłoń na swoim policzku i łasił się o nią, w końcu przywarł do niego mocno.
- Przepraszam.- powiedział łamiącym się głosem, czyżby miał zamiar rozpłakać się długim raz w całym swoim życiu?- Przepraszam, że Cię zostawiłem, nie dając Ci żadnego znaku życiu. Już nigdy więcej...

Wyczuł zmianę jego nastroju. Może i nie chciał ukazywać uczuć, ale nastroju już ukryć nie mógł, a on, jako że był demonem doskonale potrafił to wyczuć. Znów spojrzał mu prosto w oczy.
- Już Nigdy Więcej.- Powiedział wyraźnie i stanowczo, akcentując słowo po słowie.

Chociaż był demonem, to w jego objęciach czuł się jakoś bezpieczniej, nie wiedział dlaczego tak jest i skąd to się bierze, ale tulił się do niego jak dziecko, które nigdy wcześniej nie poczuło miłości.
- Może chodźmy wziąć prysznic?

- W to akurat nie uwierzę- znał go bardzo dobrze i wiedział jak wytrzymali są wiedźmini. ale niech będzie pójdziemy później. A dlaczego zapisałeś się do szkoły? Jesteś przecież doskonale wyszkolony.

Spojrzał na niego badawczo, doszukując się fałszu w jego głosie, jednak nie wyczuł go. Pomimo, że był demonem jego wiedźmin potrafił doskonale go zwodzić.
- Masz rację i zawsze można w ten sposób poznać hm... interesujących ludzi- "Lub spotkać tych na, których się czka" dodał w myślach.

Zachichotał cicho i potargał pieszczotliwe jego włosy.
- Nie znamy się od dziś. Ty też znasz mnie doskonale.

Jęknął cicho, tak Eliot znał go bardzo dobrze i znał wszystkie jego czułe punkty.
- Trudno zmienić się przez rok.
Dla niego 365 dni to bardzo krótko, w końcu był dużo starszy niż podawał.

Mruczał cicho pod wpływem rozkoszy jaką on mu dawał.
- Jak będziesz dalej robił to nici z treningu.

Również wstał z łóżko, choć z lekkim ociąganiem i poszedł do niego.
- Prysznic? Tak beze mnie?

- Wiesz, że ja nie mam nic przeciwko.
Wszedł pod prysznic obok niego.
- Tylko nie zaplącz się znów w moje włosy.

- Nie pamiętasz? Raz się zaplątałeś, w sumie przez sen, ale rano byłeś tak wkurzony, że chciałeś mi je ściąć.
Tak... teraz było to dla niego zabawne wspomnienie, ale wtedy do śmiechu mu nie było. Wiedział, że gdyby nie zdołał go powstrzymać wiedźmin naprawdę by to zrobił. Rzucanie słów na wiatr nie był w jego stylu.