Wirtual Monster Yaoi

- Biologia też może być ciekawa, wszystko zależy od tego w jaki sposób jest przekazywana wiedza, ale fakt ja też wolałbym okultyzmu nauczać. Porozmawiam z dyrektorem w tej sprawie.

- Nawet nie wiesz jak ja się cieszę, że znów Cię widzę- wtulił się w niego bardziej.

Kiedy poczuł jego usta na swoich wargach, przytrzymał delikatnie jego głowę i pogłębił pocałunek. Tak bardzo za nim tęsknił... Jego miłość do chłopaka nie zmniejszyła się ani na jotę i poprzysiągł sobie, że już nigdy go nie zostawi... drugi raz by tego chyba nie zniósł.

Zamruczał cicho w jego usta, oddając się pocałunkom, odwzajemniał je z równą namiętnością. Jego usta, jego zapach, jego dotyk... tak bardzo to wszystko kochał. Trzymając w objęciach jego kruche ciało, miał wrażenie, że śni, albo cofnął się do przeszłości. Jeśli tak, najlepiej, żeby ta chwila trwała wiecznie. Dłonie błądziły po jego koszulce, aż w końcu zawędrowały pod materiał.

Błądził dłońmi po jego plecach fascynując się gładkością jego skóry. Językiem wychodził mu na spotkanie.
Różnił się zupełnie od innych wiedźminów jakich znał. Tamci byli dobrze zbudowanie a ich ciało było całe poznaczona bliznami po ciągłych walkach, natomiast chłopak miał szczupłą sylwetkę a jego skóra była gładka jak jedwab, wyglądał też zdecydowanie młodziej od innych przedstawicieli tej profesji. No i był jedynym wiedźminem, który zapałał sympatią do demona, która przerodziła się w coś znacznie większego.

Jęknął przeciągle wbijając lekko pazury w jego plecy, starając się zrobić to na tyle delikatnie, by nie zranić jego pięknego ciała.
Świat zewnętrzny powoli odpływał i całą świadomość skupił tylko na nim i jak zawsze chciał mu dostarczyć tyle przyjemności ile tylko potrafił. Zdjął mu koszulkę i delikatnie przesuwał dłonie po jego ciele, badając zręcznymi palcami każdą nierówność. Nie szukał już jakiejkolwiek skazy, czym zwykle kierowała jego ciekawość, wiedział, że ciało chłopaka jest doskonałe w każdym calu. Zachwycał się miękkością i gładkością skóry. Tak, tego mu właśnie brakowało- jego obecności i dotyku. Wcześniej bał się, że kiedy go odnajdzie ten go odrzuci, w końcu zostawił go na tak długo, jednak niesłusznie. Jego miłość wciąż była taka sama jak przedtem, może nawet większa, czuł to w każdym dotyku wiedźmina.

Jego oddech przyspieszył, kiedy chłopak zaczął całować jego szyję, ramiona i sutki. Przymykał oczy z rozkoszy skupiając się na jego dotyku, głowę odchylił do tyłu i zacisnął palce na jego ramionach.
Nie to nie mógł być sen, doskonale czuł jego dotyk... ale z drugiej strony było to zbyt piękna, aby mogło być realne, tak jakby czar tego wszystkiego miał zaraz prysnąć jak za dotknięciem jakiejś magicznej różdżki, w które i tak nie wierzył... to jednak naprawdę był on, jego Eliot i właśnie dostarczał mu rozkoszy i nie dopuszczał do siebie myśli o tym, że to się kiedyś skończy.

Ujął delikatnie jego w twarz w swoje dłonie, wpatrzył się głęboko w jego oczy.
- Tak wróciłem... do Ciebie, bo Cię kocham i już nigdy więcej Cię nie zostawię na tak długo.- chciał, by jego słowa zabrzmiały jak najbardziej szczerze, więc przypieczętował je pocałunkiem pełnym miłości.

Jęknął cicho, kiedy poczuł jego dłoń między swoimi udami i rozszerzył je bardziej.
Tak, już nigdy więcej go nie pozwoli, by ich rozdzielono, choćby miał się zapierać pazurami, a kłami ryć ziemię. Nie chciał przez tego przechodzić raz jeszcze... dopiero wtedy zrozumiał czym są i jak smakują własne łzy, choć zawsze uważał, że nie można płakać jeżeli nie posiada się kanalików łzowych... a jednak wszystko jest możliwe.

Jęknął głośniej, kiedy poczuł go w sobie, odruchowo wypiął się bardziej i spuścił głowę, zasłaniając twarz welonem srebrzystych włosów.
Wiedźmin i demon. Byli jak ogień i woda, tylko które z nich było którym żywiołem? Nie potrafił tego określić, woda gasiła ogień, ogień doprowadzał, że woda parowała. Prawie nigdy nie widział głębszych uczuć w jego wyrazie twarzy, ale nie miał mu tego za złe, znał szkolenie na wiedźmina w Kaer Morhen, ukrywanie uczuć było u nich automatyczne. Wiedział jednak, że chłopak żywi do niego takie same uczucie jak on do niego, wystarczały mu jego gesty i słowa.

Jęczał cicho czując jak się w nim porusza, jak na jego profesje potrafił był naprawdę delikatny. Kiedyś było to dla niego zaskoczeniem, uważał, że ręce wiedźminów są stworzone do walki a nie do pędzla czy gry na pianinie. Jednak przy tym chłopaku zaskoczenia były chyba na porządku dziennym.
Chłodne lub obojętne spojrzenie towarzyszyła jednak zawsze, bez względu na wykonywaną czynność. Walka, Rozmowa... seks- wyraz twarzy zawsze ten sam. Nigdy jednak nie mówił na ten temat nic, zawsze prawie na wszystko prędzej czy później się godził, zawsze ulegał jego urokowi, wszystko dlatego, że był gotów poświęcić dla niego wszystko, nawet własne życie.
Jednak zawsze miał w sercu okruch nadziei, że kiedyś uda mu się zobaczyć jakieś uczucie w jego oczach, choć jego przebłysk. Przecież na pewno je posiadał, był jedynie doskonale wyszkolony w ich ukrywaniu.

Jęknął głośniej, odrzucając głowę do tyłu, wzburzając tym ruchem chmurę swoich włosów.
Pozostawała jeszcze jedna sprawa związane z profesją Eliota, wiedźmiński kodeks... dobrze wiedział, że coś takiego nie istnieje, a każdy wiedźmin wymyślił go tylko dlatego, by ułatwić sobie życie. Np niepisany kodeks mówił, że nie wolno zabijać smoków, gdyż są na wyginięciu, prawda jednak leżała zupełnie gdzie indziej. Smoki to potężne stworzenie o przeraźliwie ogromnej mocy, które jak sroki miały zamiłowanie do błyskotek, ale nie groziły one ludziom, zwykle ich nie atakowały a swoje skarbce uzupełniali często na polach bitew, bądź w opuszczonych zamkach, gdzie ludzie pozostawiali swoje kosztowności np w trakcie ucieczki podczas oblężenia. Do tego dochodziły magiczne właściwości smoczych łusek, pazurów, kłów czy różnych organów oraz ceny jakie można było za nie dostać na rynku. I wtedy ludzie wynajmowali wiedźminów, by móc się wzbogacić. Po prostu czysta ludzka chciwość i nic poza tym. Tak więc właśnie dlatego wymyślono kodeks, by chronić przed takimi sytuacjami, bo zadaniem wiedźmina była ochrona ludzkiego (jakże marnego) życia, a nie dbanie o ich bogactwa. Owszem byli i tacy wiedźmini, którzy brali jakąkolwiek robotę byleby tylko zarobić i zdaniem demona wcale nie różnili się oni od pazernych ludzi, a Eliot na pewno do takich wiedźminów nie należał.